Le vent du nord

Al een aantal dagen is er ’s ochtends dichte mist. Tegen de middag klaart het op en schijnt de zon. Een gure noordenwind maakt het niet echt aangenaam. Bij noordenwind denk ik aan ‘Le plat pays’ van Jacques Brel. Hij zong het zowel in het Frans als in het Nederlands:

Le plat pays
…. Avec le vent du Nord qui vient s’écarteler,
Avec le vent du Nord, écoutez-le craquer
Le plat pays qui est le mien…..

Mijn vlakke land
….. Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt
Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land…..

De Franse versie vind ik aangenamer, mooier klinken, maar wat hij nu eigenlijk zingt geen idee. Trouwens in het Nederlands begrijp ik het ook niet. Op een of andere manier is poëzie niet aan mij besteed. Wikipedia zegt er dit over: Poëzie of dichtkunst (van het Griekse ‘poiesis’/ποίησις: maken, scheppen, vormen) is een vorm van literatuur die de esthetische en ritmische eigenschappen van taal zoals metrum en geluidssymboliek benut om betekenissen te genereren ter aanvulling, vervanging of ondermijning van de prozaïsche, ogenschijnlijke betekenis. Kijk, daar kan ik nou persoonlijk helemaal niets mee. Nog afgezien dat die zin veels te lang is.