De zon gaat om 18:20 u onder en de koolmezen gaan op stok. Onzin natuurlijk, want die twee zitten continu op die stok. Het blijft deze week nog behoorlijk koud. In de tuin werken is nog geen optie, al begint het al wel wat te kriebelen. En dat is een goed teken.

Er waait een stevige koude noordoosten wind met een gevoelstemperatuur van -5 ℃. Maar eens afwachten hoelang dat gaat duren. Terugkomend van een tentoonstelling in Mably, passeren we dit huis in Charlieu. Welke bouwstijl het moet zijn durf ik niet te zeggen, maar bijzonder is het wel.

In het donkere bos van La Beuratte beginnen de lenteklokjes te bloeien. Was er al bang voor dat ik te vroeg zou komen. Ze zijn nog niet helemaal open en de zon liet zich ook niet zien. Twee jaar geleden was ik er een week eerder. Toen was alles oké. Dat kun je goed zien op de foto hieronder.

De eerste kleine narcissen gaan open tegen de muur van de moestuin. Ik noem het wel de moestuin, maar veel groenten staan er niet meer in. Met die gele bloemen zou je zeggen dat de lente in aantocht is. Niets is minder waar, want vanaf zondag komt er weer nachtvorst tot wel -5° Celsius. Oeps, dat is even schrikken.

Het ovale raampje boven de deur noemt men een ‘oeil de boeuf’. Aan de versiering boven het raamkozijn kun je zien dat dit al een heel oud huis moet zijn. Dat het luik ietwat scheef hangt is dan ook wel te begrijpen. Het maakt het daardoor ook authentieker. Het enige nieuwe is het huisnummer-bordje. Maar goed, dat kan ook niet anders.

Om een of andere onverklaarbare reden gebeurt het me wel eens dat een reactie van iemand volkomen onterecht in de spambox verdwijnt. Dat is nogal vervelend en daarom zal ik voortaan dagelijks de spambox gaan checken. Goed, een serre hoog tegen een muur ‘geplakt’ en er zitten mensen in. Meestal rijd ik rond en zie ik een aanbouw serre op de begane grond van een huis. Als je echter de auto ergens parkeert in een dorp en eens rondloopt, dan kom je toch ook andere exemplaren tegen zoals deze hier hoog hangend tegen een muur. Heel mooi is hij niet, maar hij is toch leuk voor de verzameling.

Een huisje in Châteauneuf. Gezien de hoogte van de deur schat ik in dat de mensen vroeger kleiner waren dan heden ten dage. Moet er wel bij zeggen dat dit de achterdeur is van het huisje. Al meer dan twintig jaar heb ik het skiën afgezworen. En zelfs terwijl de Alpen hier niet zo ver vandaan liggen. Waarom ? Gewoon omdat ik op mijn leeftijd het risico niet meer wil lopen het een en ander te breken. Bijvoorbeeld een pols, zoals prinses Beatrix vorige week vrijdag overkwam op 85 jarige leeftijd. Maar goed, dat is ieders vrije keuze.

In de late namiddagzon zien we het mooie gemeentehuis van Semur-en-Brionnais. Boven de toegangsdeur staat Hôtel de Ville. Wat is nu het verschil tussen Mairie en Hôtel de Ville ? Een Mairie is meer bedoeld voor een dorp of klein stadje en een Hôtel de Ville voor een grotere stad. Nou telt Semur-en-Brionnais zo’n 600 inwoners. Nou, dat kan ik bepaald niet een stad noemen. Misschien dat er vroeger meer mensen woonden.

Een klein kasteel in Amanzé. Het is in privébezit en dus niet te bezoeken. Dat is jammer, want ik zou graag eens willen kijken hoe het er van binnen uitziet. Noem het nieuwsgierigheid. Moet er niet aan denken om er zelf in te wonen met al die trappen. Er zal vermoedelijk ook geen lift in zitten. Om nog maar te zwijgen over het onderhoud van het geheel.

Het buurdorp Amanzé. Ik sta met mijn rug tegen het gemeentehuis en kijk op een grote oranje schuur. Fraai is het niet, maar de kleur geeft wel sjeu aan het saaie winterse landschap. Nog even wachten op de eerste bladeren aan de twee lindebomen. Althans ik denk dat het lindes zijn. Die mogen trouwens wel weer eens gesnoeid worden.

Een huisje met een balkon in Saint Julien de Civry. Het heeft toch wel iets van allure. Stel je voor dat je daar met je handen op de reling staat en het beneden voorbijkomende volk gedag zegt. Dan loop je toch ietwat naast je schoenen, zal ik maar zeggen. Dat past beter bij een kasteel. Dat hebben we mogen meemaken vorig jaar in de herfst tijdens een bruiloft op een kasteel bij Reims. Dat voelde best wel oké.

Gek is dat, bij foto’s van wolken zie ik altijd rare gezichten, of van dieren. Dat gebeurt me nu ook met dit houtwerk. Daar zie ik duidelijk de kop van een… ja wat is het? Een verrotte koeienkop, of misschien een vos? Hoe kom je daar nu bij, hoor ik dan weleens in mijn naaste omgeving.

Het lijkt dat het met dagtemperaturen van boven de tien graden Celsius een beetje lente gaat worden. Het zal echter nog wel even duren voordat het gras in de weilanden gaat groeien. Gisteren aan het eerste oog de staar-operatie ondergaan. Vanmiddag in Roanne een controle en het lijkt allemaal goed te gaan. Heb er in ieder geval alle vertrouwen in.

Van en rondom dit kapelletje heb ik wel vaker foto’s gemaakt. Het ligt bij het gehucht Le Petit Bois, behorend bij de gemeente Saint Julien de Civry. Meestal stop ik even, zeker als het licht mooi is. Een snoepje, al is dat wat oneerbiedig gezegd. Hoor trouwens niks meer over de opknapbeurt van binnen. Dat zal wel vanwege de winter zijn.

Het kasteel bij Varenne l’Arconce is moeilijk benaderbaar. Aan de voorkant staat aan het begin van de lange oprijlaan een groot en hoog ijzeren hek. Daar kom je niet zo maar doorheen. Dus probeer ik het vanaf de zijkant via een weiland. Dan kom ik redelijk dichterbij, al moet ik nog wel de tele-lens gebruiken. Als ik het goed heb, dan moet dit kasteel het Château de la Tour zijn. Als ik zo naar die ronde duiventoren kijk, dan verbaast mij dat trouwens niks.

Lichenen moet je eigenlijk zeggen. Want korstmossen hebben niets te maken met mossen. Mossen zijn planten, korstmossen niet. Het zijn schimmels, met een lichaam dat uit schimmeldraden bestaat en met vruchten die op mini paddenstoeltjes lijken. Deze oranje korstmossen groeien graag op steen. Dat komt goed uit, want ons dorp is vergeven van kleine muren rondom de weilanden. Daarom wordt Saint Germain-en-Brionnais ook wel klein Ierland genoemd.

Toegegeven, het is niet gemakkelijk om te zien wat dit moet voorstellen. Ik sta onder een van de bogen van het spoorviaduct bij Dyo. Met dank aan de zon die zorgt voor een mooie lichtval. De spoorlijn loopt van Paray-le-Monial naar Lyon en is gelukkig nog steeds in gebruik. Vanuit La Clayette naar Lyon is het ruim een uur en dan stap je uit in het centrum van Lyon. Niet dat we elke maand gaan, maar als we gaan dan is die reis heel comfortabel. Op internet vond ik nog een oude ansichtkaart. Daarop zijn de bogen beter te zien.

Als ik goed kijk, dan zie ik nog een koe in het weiland staan, maar dat terzijde. Mijn computer heeft wat kuren. Zal morgen kijken of ik het probleem kan oplossen.

Vooruit nog een laatste foto in Bois Sainte Marie met de romaanse kerk. De akoestiek in die kerk schijnt erg goed te zijn want er worden regelmatig concerten in gegeven. Ik tref het dat er in het straatje eens een keer geen auto geparkeerd staat. Wel staan er nu twee grote plantenpotten ingepakt met bolletjes plastic. Dat is dan weer minder voor een foto. Van de andere kant is het wel nodig want afgelopen nacht heeft het vier graden gevroren.