Balkonnetje

Van de week reed ik in Saint Julien de Civry voorbij het huis van Harm en Jay Henry. Voorbijrijden is eigenlijk niet het goede woord, want Harm stond in de voortuin te snoeien. Dus stopte ik om een praatje te maken. Dat stoppen is iets waar Nederlanders nogal eens moeite mee hebben. Ze denken van ik heb haast en ik moet nog van dit en van dat, dus zwaaien en/of toeteren ze en rijden gewoon door. Een Fransman zal dat nooit doen, die stapt uit zijn auto, vraagt hoe het met je gaat, of er nog nouvelles zijn en gazomaardoor  en zegt als hij weer verder rijdt à plus (tot later). Kijk, dat zouden meer mensen moeten doen, daar wordt het leven namelijk een stuk aangenamer van. Bon, terug naar Harm. Hij zegt ga je nu echt stoppen met je blog? Hoe moet het dan met ons verder in deze turbulente wereld met al zijn onzekerheden en waarin jij nu juist met je foto’s en verhalen ons zoveel steun geeft. Ik zeg ho ho, dat zijn jouw woorden. Maar ja, ergens heeft hij natuurlijk wel een heel klein beetje gelijk. Enfin, al pratende kijken we naar het balkonnetje bij zijn huis met de nog bladloze, woekerende blauwe regen (Wisteria). Als ik daar een foto van wil maken, vindt Harm dat maar niks. Dat ziet er toch niet uit, veel mooier is als die blauwe regen in bloei staat. Oké, dan maak ik er nu een en om je te plezieren over een maand of zo nog een. Mag jij zeggen welke je mooier vindt. Onder ons gezegd weet ik zeker dat deze, wil niet zeggen mooier, maar veel interessanter is. Aandachtspuntje is dat die blauwe regen nog wel een snoeibeurt kan gebruiken. Dat is Harm wel toevertrouwd, denk ik.