Zwart-wit

Afgelopen zondag keek ik naar een documentaire over de wereldberoemde Amerikaanse Magnumfotograaf Bruce Gilden. De straatfotograaf staat vooral bekend om zijn oprechte zwart-wit portretten van mensen. Met behulp van een Leica kleinbeeldcamera en flits maakt hij indringende close-up portretten van de meest uiteenlopende figuren. In zijn rechterhand heeft hij de camera en in zijn linker de flitser met een draadje onder zijn overhemd naar de camera. Op straat ziet hij mensen aan komen lopen, draait zich om en stelt zijn camera snel in. Op het moment dat ze vlakbij hem zijn, maakt hij weer een draai, gaat op nog geen meter afstand voor ze staan, linkerhand met de flitser omhoog en knip. Tjakka. En de mensen laten het gewoon doodleuk nog gebeuren ook. Kijk, dat is iets wat ik niet zo snel zal durven. Zeker niet bij mensen die ik totaal niet ken. Zoals gisteren tijdens de apéro op het terras van Le Vert Pré heb ik daar minder moeite mee. En dan lukt het ook nog, want ik heb mijn camera, zonder flits, met de groothoeklens op nog geen halve meter van Neil. Moet zeggen, dat zwart-wit heeft toch ook wel wat.