In Nepal heb ik met mijn telelens veel portretten gemaakt. Dat doe ik door op een plein rustig rond te lopen, alles in mij op te nemen en dan ergens op een stoep of muurtje te gaan zitten om er zo onopvallend mogelijk een aantal foto’s te maken. Mijn ervaring is dat ik mensen dan in hun natuurlijke omgeving het beste kan fotograferen. Een goed voorbeeld is bovenstaande foto van een vrouw in Thimi. Daar is niets geposeerds aan en als kijker kun je je afvragen waarom ze zo kijkt, waar ze mee bezig is, heeft ze verdriet etc. Het boeit gewoon om naar haar te kijken. Nu heb ik ook wel aan mensen gevraagd, ja zelfs geld gegeven om een foto van hun te mogen maken. Dan gebeurt het me eigenlijk vaak dat de spontaniteit verloren gaat. De foto van de vrouw in Pokhara hier beneden, laat dat denk ik goed zien. Niet dat het geen mooie foto is, maar hij is toch wat flets. Ik bedoel, er is te weinig prikkeling om vragen te stellen. Beide foto’s zijn trouwens aanklikbaar.
Goed, nu is het niet mijn bedoeling om de portretten die ik in Nepal gemaakt heb te gaan afdrukken, er mee te exposeren en te verkopen. Dat laatste zou wel kunnen als ik ze zou insturen naar de World Portraits Foundation. Een Fair Trade organisatie die bij het verkopen van foto’s niet alleen de fotograaf financieel honoreert, maar ook de geportretteerde. Op zich vind ik dat een nobel streven. Struikelblok is echter dat ik dan met de mensen, waarvan ik een portret heb gemaakt, een contract had moeten opstellen. Tja, dat wordt in alle opzichten een beetje moeilijk. Bijkomend, zoals gezegd, is dat ik nou net die portretten minder goed vind.
de HERBERG 
Vind ze alle twee erg mooi. Ze zouden zo bij mij aan de muur mogen hangen.
By: Herna on 1 december 2012
at 19:26
Ik weet wat je bedoelt. Keek net even op World Portraits Foundation en ben niet direct wild van de soort portretten die ik daar zie: geposeerd, even weg uit de natuurlijke uitdrukking (en emotie). Ik maakte ook veel portretten met telelens, bv in Islamitische landen waar men je anders niet makkelijk laat portretteren. Maar later ook gevraagd, in bv. Oost-Europese landen, en daar zitten toch ook mooie portretten bij – wel gericht op contact met mij maar ook een stukje van hun natuurlijke omgeving daarbij. Misschien is dat de truc. Of wellicht lukt het de ene keer gewoon beter dan de andere. Maar een prikkelende portretfoto maken in contact met de geportretteerde moet m.i wel mogelijk. zijn (stelling..) Groet!
By: Janna van Eekelen on 2 december 2012
at 03:16
Mijn stelling is inderdaad ietwat zwartwit. Ben het met je eens dat het ook mogelijk moet zijn een prikkelende portretfoto te maken in contact met de geportretteerde. De geluksfactor speelt dan wel meer mee: https://herberg.files.wordpress.com/2012/11/thimi4.jpg
By: -paul on 2 december 2012
at 11:54
mee eens
By: jannave on 4 december 2012
at 00:13